Protoplastami rasy były małe pieski do towarzystwa hodowane już w okresie starożytnym przez mnichów w Tybecie. Była to obok Tybetańskiego Teriera, Lhasa-Apso i potężnego Mastiffa Tybetańskiego, jedna z czterech ras wywodzących się z tej części świata. Shih-Tzu jako jedyna z powyższych ras uważana była za świętą, białe znaczenia na głowie były symbolem Buddy.
Hodowlą bardzo małych psów salonowych na dworze cesarskim w Pekinie zajmowali się od wielu stuleci, specjalizujący się w tej sztuce eunuchowie. Zgodnie z chińską tradycją koty cieszyły się znacznie większym uznaniem aniżeli psy, dlatego hodowla tych ostatnich nie miała masowego charakteru aż do połowy XIX wieku. W roku 1850 z podległego Chinom rejonu Tybetu przysłano liczne psy jako część haraczu dla panującego wówczas cesarza z dynastii Manchu. Atrakcyjność wyglądu zewnętrznego otrzymanych psów sprawiła, że przejęły one rolę kotów, stając się ulubionymi zwierzętami pałacowymi. Na te lata przypada również okres największego rozkwitu hodowli psów na cesarskim dworze.
Eunuchowie pieczołowicie przestrzegali tajemnicy hodowli. Na zewnątrz sprzedawane były wyłącznie psy (niekiedy wykastrowane), natomiast sprzedając sukę dodawano jej do posiłku tłuczonego szkła, tak że kończyła życie kilka dni później. Nie istniały księgi rodowodowe, ani żadna inna forma kontroli hodowlanej. Znanymi rasami hodowanymi przed przybyciem Shih-Tzu były Pekińczyk i Mops. W następstwie wzajemnego krzyżowania wszystkie trzy rasy posiadają wiele cech wspólnych, tak w anatomii, jak i charakterze.
W roku 1908 po śmierci cesarzowej Dowager w pałacach cesarskich zapanował chaos. Miało to bezpośredni wpływ na hodowlę psów, która zaczęła upadać. Do inwazji japońskiej w 1931 roku eunuchowie zdążyli sprzedać wiele "lwich psów" dostojnikom chińskim oraz cudzoziemcom, którzy znaczną ich liczbę wywieźli za granicę, stwarzając podstawy do rozpoczęcia hodowli. Jako pierwsi dostrzegli rasę Francuzi, następnie Anglicy. Po przejęciu władzy w Chinach przez komunistów w 1949 roku całkowicie zakazano hodowli oraz posiadania psów. Rozpoczęto wyszukiwanie i rzeź psów ukrywanych przez ludzi, lecz w tym czasie Shih-Tzu nie groziło już wyginięcie. Rasa posiadała licznych miłośników w całej Zachodniej Europie, a jej liczba rosła.
SHIH-TZU oznacza dosłownie lwi pies, gdyż w dawnych Chinach strzyżono je "na lwa", podobnie jak dzisiaj część pudli. W roku 1923 powstał Chiński Związek Kynologiczny, który określił Shih-Tzu jako Tybetański Pudel. Kilka lat później w roku 1934 powstał Pekiński Związek Kynologiczny, który ustalił standard dla rasy pod nazwą Lhasa Lwie Psy (Lhasa Lion Dogs). W Anglii uznano rasę w roku 1949, choć jej klub istniał już od 1935 roku. W USA Shih-Tzu zostały uznane w roku 1969.
Charakterystyka:
wzrost - ok. 20-29 cm
waga - ok. 4-8 kg
pokrywa włosowa - niezwykle gęsta, długa
kolor - bez ograniczeń, wszystkie kolory dopuszczalne
grupa - psy do towarzystwa
Shih-Tzu jest miłym, atrakcyjnym psem do towarzystwa, którego mogę polecić zwłaszcza osobom zwracającym szczególną uwagę na wygląd zewnętrzny swego podopiecznego. Długa jedwabista sierść wymaga bardzo starannej pielęgnacji, która nie jest jednak przesadnie czasochłonna, ze względu na małe wymiary tej rasy.
Literatura:
1. Victor Joris, The Complete Shih-Tzu,
New York, 1994.
2. Jaime J. Sucher, Shih Tzus, New York, 1991.
3. Robert P. Parker and Gerarda M. Collins, Shih Tzu, Hong Kong, 1981.
4. Audrey Dadds, The Shih Tzu, New York, 1978.
5. Ann Seranne & Lise M. Miller, The joy of owning a Shih Tzu, New York, 1982
