Analizy rynku pracy do roku 2006 wykazują, że dekarze nie będą mieli problemów ze znalezieniem zatrudnienia, przede wszystkim w wyniku naturalnej rotacji pracowników, którzy zmienią zawód lub przejdą na emeryturę. Skala rotacji jest znaczna, praca dekarza jest bowiem ciężka i wielu pracowników traktuje dekarstwo jako zajęcie tymczasowe, które zmienią na lepszą pracę w miarę możliwości. Niektórzy kończą pracę dekarza i przechodzą do innych zawodów budowlanych.
Wzrost możliwości zatrudnienia dla dekarzy odbywać się będzie wolniej niż średni wzrost dla wszystkich zawodów w roku 2006. Dachy niszczeją szybciej niż inne części budynków. Należy je okresowo naprawiać lub wymieniać i około 75 procent prac dekarskich to właśnie naprawy lub wymiana. Jest to procent wyższy niż w przypadku większości pozostałych robót budowlanych. W rezultacie, możliwości pracy dla dekarzy nie są tak bardzo zależne od aktualnego stanu gospodarki i ewentualne stany recesji nie powinny wpłynąć na oferty zatrudnienia. Oprócz napraw i kładzenia dachów na coraz większej liczbie budynków, dekarze znajdą zatrudnienie przy budowach dla przemysłu, handlu i przy nowo powstających budynkach mieszkalnych. Należy jednak pamiętać, że wiele nowych rozwiązań, nowatorskie materiały, techniki pracy i narzędzia powodują coraz większą wydajność pracy dekarzy. Wzrost zatrudnienia może więc zostać w pewnym stopniu ograniczony. Pracę najłatwiej można znaleźć wiosną i latem, kiedy wykonuje się większość prac dekarskich.
Przeciekający dach może spowodować zniszczenia sufitów, ścian i umeblowania domu. Aby ochronić budynki i ich zawartość przed zniszczeniami spowodowanymi przez wodę, dekarze reperują i instalują dachy z warstw smoły lub mieszanki asfaltu i żwiru, gumowe, termoplastyczne i metalowe; oraz gonty z asfaltu, łupków, włókna szklanego, drewna, dachówki lub innych tworzyw. Naprawy i ponowne montowanie dachów - przy wymianach starych dachów na istniejących budynkach - dostarczają dekarzom bardzo wielu możliwości zatrudnienia. Dekarze zatrudniani bywają również przy uszczelnianiu ścian nośnych i podłóg.
Są dwa rodzaje dachów, płaskie i skośne (pochyłe). Większość budynków handlowych, przemysłowych i bloków mieszkaniowych posiada dachy płaskie lub lekko pochyłe. Większość domów prywatnych ma natomiast dachy skośne. Niektórzy dekarze wykonują prace przy obu rodzajach dachów; inni specjalizują się w jednym.
Większość dachów płaskich pokryta jest kilkoma warstwami materiału. Dekarze w pierwszej kolejności nakładają na strop warstwę izolacyjną. Warstwę tę powleka się następnie stopionym bitumem, substancją przypominającą smołę. Następnie, nad warstwą izolacyjną, nakłada się częściowo zachodzące na siebie warstwy papy dachowej - czyli tkaniny nasączonej bitumem - i przy użyciu specjalnej szczotki rozciera się gorący bitum na całą warstwę izolacyjną i pod kolejną warstwę. W ten sposób uszczelnia się wszystkie połączenia i zapewnia wodoszczelność powierzchni. Dekarze powtarzają te etapy budowy dachu aż do uzyskania żądanej liczby warstw. Górną warstwę satynuje się do gładkiego wykończenia lub pokrywa żwirem zmieszanym z gorącym bitumem w celu uzyskania chropowatej powierzchni.
Coraz częściej płaskie dachy pokrywa się jedną warstwą z wodoodpornej gumy lub materiałów termoplastycznych. Dekarze nakładają arkusze tego typu warstw na warstwie izolacyjnej dachu, a następnie uszczelniają wszystkie połączenia. Kleje, mechaniczne elementy złączne lub balasty kamienne przytrzymują arkusze. Budynki muszą być na tyle mocne, by wytrzymać obciążenie dachowe.
Większość dachów domów mieszkalnych pokryta jest gontem. Gontowanie dachu dekarze rozpoczynają od nałożenia na dach, przycięcia i przymocowania trzystopowych (około metrowych) pasów papy dachowej wzdłuż całego dachu. Następnie, począwszy od dolnego brzegu, dekarze przybijają do dachu zachodzące na siebie rzędy gontów. Robotnicy odmierzają i przycinają papę i gont tak, by pasowały do krzyżujących się części dachów i wokół przewodów wentylacyjnych i kominów. W punktach przecięcia się dwóch powierzchni dachowych, w miejscach, gdzie gonty stykają się z przewodami wentylacyjnymi i kominami, dekarze cementują lub przybijają specjalną obróbkę blacharską dachu, czyli pasy metalu lub gontu. W ten sposób wszystkie złączenia stają się wodoszczelne. Na końcu dekarze pokrywają wystające gwoździe uszczelniającym klejem lub cementem, co zapobiega przeciekaniu wody.
Niektórzy dekarze zajmują się dodatkowo uszczelnianiem i zabezpieczaniem przed wilgocią murów, ścian i podłóg betonowych. W celu przygotowania powierzchni do prac uszczelniających, dekarze odkuwają lub usuwają cegłą szlifującą wszystkie nierówne miejsca, a następnie nakładają warstwę specjalnego płynu uszczelniającego lub przymocowują wodoodporną membranę do uszczelnianych powierzchni. W ramach zabezpieczania przed wilgocią rozpyla się przeważnie warstwę substancji opartej na bitumie, zarówno na powierzchniach wewnętrznych jak i zewnętrznych.
Warunki pracy
Praca dekarza nie jest lekka. Dekarze podnoszą ciężkie przedmioty, wspinają się na dachy, pracują w pozycji pochylonej, klęcząc. Ryzykują obrażeniami ciała, w wyniku poślizgnięcia, upadku z rusztowania, drabiny, dachu, jak i oparzeniami gorącym bitumem. Spośród wszystkich gałęzi przemysłu budowlanego to właśnie dekarstwo ma najwyższy wskaźnik wypadków. Dekarze pracują na zewnątrz bez względu na warunki pogodowe, zwłaszcza przy naprawach. Dachy w lecie są bardzo gorące.
Zatrudnienie
W 1996 roku pracowało około 138.000 dekarzy. Prawie wszyscy, zarówno zatrudnieni na krótkich kontraktach lub dłuższych umowach, pracowali dla firm oferujących kontraktowe usługi budowy i naprawy dachów. Prawie 3 na 10 dekarzy pracowało na własny rachunek. Wśród tej grupy częsta jest specjalizacja w pracach przy budynkach mieszkaniowych.
W stanie Illinois dekarze muszą posiadać licencję stanową wydawaną przez:
Illinois Department of Professional Regulation,
P.O. Box 7007
Springfield, IL 60279
tel. 217-782-8556.
Aby otrzymać licencję należy przedstawić dowód posiadania polisy ubezpieczeniowej (RF-INS Certification of Insurance) i dowód posiadania bondu (BD-RF Bond Roofing Contractor).
Jeżeli firma zatrudnia pracowników potrzebne są dodatkowo ubezpieczenia: Worker"s Compensation Insurance i Illinois Unemployment Insurance.
Szkolenia,
inne kwalifikacje i rozwój
Dekarze nabywają swoje umiejętności najczęściej praktycznie, w rezultacie pracy w roli pomocników doświadczonych dekarzy. Zaczynają od przenoszenia narzędzi i materiałów, montowania rusztowań i podnośników. Po dwóch lub trzech miesiącach uczą się mierzyć, przycinać i dopasowywać materiały dachowe, a następnie nakładać asfalt i gonty z włókna szklanego. Ponieważ jednak niektóre z materiałów używane są rzadziej, zdobycie pełnego doświadczenia pracy z wszystkimi metodami dekarskimi może potrwać nawet kilka lat.
Niektórzy szkolą się formalnie, w ramach trzyletnich programów praktykanckich oferowanych przez lokalne komitety związkowe, reprezentujące United Union of Roofers, Waterproofers, and Allied Workers. Program praktykancki obejmuje minimum 2.000 godzin praktycznego szkolenia w miejscu pracy rocznie, plus 144 godziny zajęć teoretycznych rocznie. Teoria obejmuje takie przedmioty jak narzędzia i ich użycie, arytmetyka i zasady bezpieczeństwa pracy. Szkolenia praktyczne podobne są do szkoleń dla pomocników, z tą jednak różnicą, że program praktykancki jest oczywiście dużo lepiej zorganizowany. Praktykanci uczą się także zasad uszczelniania i zabezpieczania ścian przed wilgocią.
Dobre zdrowie i zmysł równowagi są przy tej pracy niezbędne. Średnie wykształcenie lub jego odpowiednik są przydatne, podobnie jak ukończenie kursów rysunku technicznego i znajomość matematyki na poziomie podstawowym. Większość praktykantów ma ukończone przynajmniej 18 lat.
Dekarze mają możliwość awansu do roli nadzorcy lub kosztorysanta dla firm oferujących kontraktowe usługi dekarskie. Niektórzy sami zakładają własne firmy usług kontraktowych.
