Dawno nie pisałam o psach, ich potrzebach, charakterach, zachowaniach… Dzisiaj powracam do comiesięcznych rozmów o czterołapnych naszych przyjaciołach, o których – jak się okazuje – niewiele wiemy.
Powód wznowienia psich opowieści jest błahy, a jednocześnie… bardzo poważny. Psia agresja, jakiej czasem przyglądamy się z daleka albo doznajemy osobiście w różnej formie – jest przykra, denerwująca, podnosząca adrenalinę często całkiem niepotrzebnie. Podobnie dzieje się… z rozmowami telefonicznymi, gdzie za numerem i głosem skrywa się bezpodstawna nieżyczliwość albo po prostu grubiaństwo. Taka właśnie rozmowa wydarzyła się dwa dni temu z „panem od arszeniku”. Ponieważ traktuję to jako poważny drobiazg, „panu od arszeniku” dla psów odpowiem na końcu, a tymczasem zajmę się jednak przyjaznym mokrym nosem.
Istnieje wiele rodzajów agresji u psów, ale najbardziej niepokojąca jest nagła napaść skierowana na ludzi. Psia czupurność kierowana przez człowieka może być niezwykle niebezpieczna, nie tylko dla osoby, która może doznać kontuzji, ale także dla psa, który może zostać uśpiony z powodu niebezpiecznego zachowania.
Ktoś powie – to genetyka, są rasy psów bardziej agresywne. To prawda, ale tylko częściowo. Genetycznie pies może mieć skłonności do niewłaściwego zachowania, natomiast rozwinięcie owych skłonności i ukierunkowanie zależy od środowiska i ludzi. Najlepszą obroną przed problemem agresji jest socjalizacja psa od najmłodszych lat. Nie zawsze jest to możliwe, ponieważ przyjmujemy do naszego domu psiaki w różnym wieku o określonych już przyzwyczajeniach, zwłaszcza gdy adoptujemy psy ze schroniska. Jak wówczas poradzić sobie z takim kumplem?
1. Jeśli pies jest już agresywny, szczególnie w stosunku do ludzi, bardzo ważne jest, aby jak najszybciej uzyskać pomoc od renomowanego behawiorysty. W ogóle zapisanie psa na zajęcia z posłuszeństwa lub skorzystanie z pomocy profesjonalnego trenera nauczy też nas komunikowania się i zacieśnienia więzi z najlepszym przyjacielem.
2. Dla współczesnego psa agresja wobec ludzi pojawia się w wyniku rzeczywistego lub postrzeganego zagrożenia. Bo ludzie są dla zwierząt zagrożeniem. Świadomie lub nieświadomie, co jest wynikiem niechęci, strachu bądź niewiedzy, jak z nimi postępować nawet na spacerze.
3. Agresja rodzi się z niepokoju i strachu. Pojawia się coś nieznanego – przedmiot, osoba, czy inne zwierzę – a pies interpretuje to jako zagrożenie.
Genetyka z pewnością wpływa na zdolność psa do tolerowania nowego lub nieoczekiwanego, a niektóre rasy są naturalnie bardziej płochliwe niż inne. Na przykład terriery są bardziej niespokojne, podczas gdy labradory są bardziej wyluzowane. Ale rasa to naprawdę tylko część problemu.
4. Problemem jest też separowanie psa od innych psów i ludzi. Przed osiągnięciem 14 tygodnia życia uczmy szczeniaka widoków i dźwięków, kontaktujmy z ludźmi, zwierzętami, zabawkami do gryzienia, by uniknąć późniejszych kłopotów.
5. Kolejnym negatywnym czynnikiem są nasze nadużycia, czyli złe traktowanie psa przez człowieka. Nie mówię o sadyzmie w stosunku do czworonogów, wszak dla mnie taka sytuacja jest okrucieństwem. Wystarczy tylko karanie psa za agresję – fizycznie lub głosowo, a większa dawka stresu i niepokoju problem pogłębi, a pies stanie się jeszcze bardziej nieufny (słusznie) i niestabilny.
Prawdę powiedziawszy większość niewłaściwych zachowań naszego pupila – gryzienie mebli, brudzenie w domu, „kradzież” jedzenia, brudzenie dywanu po spacerze – jest winą ludzi, którzy frustracje swoje wyładowują na zwierzętach. One tylko się bronią w bardziej lub mniej udolny sposób.
Pozostawienie problemu psiej niestabilności bez kontroli może prowadzić tylko do kłopotów i napiętych relacji z krewnymi, przyjaciółmi, sąsiadami czy nieznajomymi. Psy mogą wystraszyć, przewrócić, naskoczyć, nie wspominając o prawdziwym ugryzieniu.
Jak więc przeciwdziałać?
- Nie podchodzić do obcego psa, a już z pewnością nie głaskać go głowie z pewną dozą przymilania się. Dla psa to zachowanie nie jest przyjazne.
- Jeśli pies wysyła informacje, że nie czuje się najlepiej w obecności dzieci, nie należy go zmuszać do zabawy z nimi; może okazać swoje niezadowolenie.
- Smakołyk i pochwalenie psa wytworzą stopniowo miłe skojarzenia i akceptację przybysza.
- Działaniem przeciw agresji jest też kastrowanie psa, zmieniające zachowania psiaków wywołane hormonami.
- Pies powinien być zawsze traktowany z życzliwością i szacunkiem. Trochę jak małe dziecko, które nie potrafi jeszcze mówić. Bicie, kopanie, w ogóle fizyczność, zastraszanie i izolacja tylko zachęcają do agresji, zwiększając niepokój psa.
Mam nadzieję, że chociaż w minimalnym stopniu odpowiedziałam „panu od arszeniku” na jego wątpliwości. Domyślam się, że nie lubi psów (mówiąc delikatnie…). Szkoda, szacunek dla zwierząt i umiejętność współistnienia z nimi nas wzbogaca. A jeśli istnieje problem sąsiedzko-psi (sąsiad ma trzy psy), to psy mają tu najmniej do powiedzenia czy wyszczekania.
Nikt nikogo nie upoważnił, by być niegrzecznym (łagodnie powiedziane) w stosunku do kogokolwiek. Dotyczy to również rozmów telefonicznych. Nie zapominajmy, że agresja tworzy agresję, bądź brutalne przerwanie rozmowy (nie miałam innego wyjścia, chroniąc swoje uszy).
Dzwoniąc do obcej osoby warto przedstawić się, powiedzieć – nie krzyczeć – słowo powitania, i posługując się językiem polskim, okrojonym z wulgaryzmów, opowiedzieć o sytuacji, która wymaga interwencji, porady, czy podpowiedzi. Zapraszam do ponownej rozmowy, rozpoczynającej się od bardziej przyjaznego słowa, aniżeli „k…wa”.
Anna Czerwińska
wielbicielka muzyki klasycznej i dobrej literatury, amatorka gór i namiotu, podglądania życia od kuchni i innych obserwacji wszelkich na własny użytek.
Autorka blogów: o kuchni Stanów Zjednoczonych i… truflach czekoladowych www.amerykanskiekulinaria.com; www.domowetrufle.com
kontakt: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
