„Należy zawsze pamiętać o tym, czym jest natura świata, a czym moja. I o tym, w jakim ona do tamtej pozostaje stosunku, i o tym, jaką ona jest cząstką jakiej całości, i o tym, że nikt nie ma siły powstrzymania cię, abyś w każdej chwili nie czynił lub nie mówił tego, co jest zgodne z naturą, której jesteś

„Wszystkie rzeczy podlegają przemianie. I ty sam podlegasz nieustannemu zmienianiu się i w pewnym sensie ciągłemu ginięciu. Tak samo też cały świat” (9.19)

Niby nic nowego, wszyscy to wiemy i wszyscy to w jakiś sposób akceptujemy, nawet gdy akceptacja jest jednoznaczna z zaprzeczeniem czy

„Dopóki mamy książki. Nie jesteśmy sami na świecie. (…) Można bez nich żyć w pewnych okrasach, ale nie da się bez nich nadać życiu sensu”.
(Sándor Márai)

W istocie autor Księgi Ziół odpowiedział nam na pytanie postawione w tytule

Wygląda na to, że nikt nie wie. Możemy się domyślać, możemy snuć różne hipotezy, ale wszystko to jest, jak wróżenie z fusów, z których nam przyszło wysnuwać wizje o naszym tu i teraz. Świat rzeczywiście się zmienia wokół nas jak szalony, a jeśli nawet się zatrzyma, to też w szalonym szoku pandemii. Jednym

Łukasz Lamża w swej książce „Światy równoległe” zmaga się z teoriami spiskowymi próbując je racjonalizować, co na szczęście nie wychodzi im na zdrowie. Poddane próbie „wody i ognia” są stosunkowo łatwo zatapialne, czy raczej rozpuszczalne w roztworze sensu, co potwierdza znaną skądinąd tezę, która mówi, iż naszym

„Światy równoległe” to nie tytuł książki Stephena Hawkinga, po której można by się spodziewać rozważań o czasie i przestrzeni w kontekście nowych odkryć fizyki kwantowej, jakkolwiek tytułowa rozdzielność różnych rzeczywistości, które w istocie funkcjonują jednocześnie, nakłada się na koncepty omówione w

Mieszkam w tym samym domu, w którym mieszka niedźwiedź, idę z nim na spacer, razem wygrzewamy się w słońcu nad rzeką, on łowi dla mnie ryby, a potem ma nieodpartą chęć przytulenia się do mnie, na co się zgadzam z nieskrywaną radością. Spędzam z nim cały dzień, szalenie

Jeśli przyjmiemy, że bóg uranu istnieje, co sobie o tym wszystkim myśli? Co zwykle dzieje się w baśniach, gdy ludzie schodzą z dobrej drogi i wykorzystują bogów nieba i ziemi? (z: Niedźwiedzi bóg)

Idę na spacer z niedźwiedziem. Mieszkamy w tym samy budynku apartamentowym i poznaliśmy się

Jak to jest być niedźwiedziem przed i po? To rzecz jasna sparafrazowane pytanie, które swego czasu zadał Thomas Nagel, pytając i nietoperza, aczkolwiek postawił ten problem pytając tylko o bycie owego stworzenia, my rozszerzamy tę kwestię o element czasowości: przed i po. O co tu chodzi? Jeśli nie wiemy,

Zacznijmy od pierwszego zdania, bo pierwsze to pierwsze i wprawdzie są zawsze po nim następne, ale bez pierwszego nie byłoby drugiego, trzeciego i wszystkich kolejnych składających się na opowieść. Co robić jednakowoż w sytuacji, gdy przed pierwszym jest jeszcze motto, a czasem tych otwierających główny tekst

„Stateczny, pulchny Buck Mulligan wynurzył się z wylotu schodów, niosąc mydlaną pianę w miseczce, na której leżały skrzyżowane lusterko i brzytwa”.

Jedno zdanie, a tyle możliwości rozumienia. Jeśli do tego jest ono pierwsze w szeregu, ilość odczytań rośnie, między innymi dlatego, że zaraz

Czytać może prawie każdy, bo nie jest to umiejętność tak powszechna, jak śpiewanie. Śpiewać, jak wiadomo może każdy bez wyjątku, czytać tylko ten, kto się tego nauczył. Czytanie jest stresujące i skomplikowane. Wymaga wiele zachodu i ciężkiej pracy, o czym mogą natychmiast zaświadczyć rzesze

Tak strawestowane zdanie Thomasa Nagela - które w oryginalnym brzmieniu odnosi się do nietoperza i przesuwa poznanie ze zredukowanego jedynie do połączeń neuronowych na otwarte interpretacyjne pojęcie osoby – pozwala nam trochę inaczej spojrzeć na sytuację Polaka zanurzonego w historii. Co kryje się w

Polskie piekiełko i Piekiełko nad Wisłą to dwie książki Sławomira Kopra , które traktują o tym specyficznym fenomenie, jakim jest polski stosunek do drugiego człowieka w różnych konfiguracjach wzajemnych zależności. Mamy tu do czynienia z relacjami Polaka do Polaka, jako obywatela, polityka, działacza

Archetypicznym naznaczeniem naszej świadomości, w jakiś zadziwiający sposób, wolimy to, co regularne od tego, co takie nie jest. Przedkładamy harmonijne nad nieuporządkowane, a uporządkowane nad chaotyczne. Mamy głębokie, wielopokoleniowo dziedziczone przekonanie, że harmonia jest lepsza od dysharmonii i że świat

Plucie nie wydaje się jeszcze czynnością opracowaną i zbadaną na tyle dokładnie, żeby wydać o nim książkę. Ukazały się już publikacje poświęcone smrodowi, śmiechowi, brudowi – o pluciu głucha cisza, a przecież wszyscy jesteśmy z nim za pan brat. Napluć, opluć , zapluć, wypluć, plwociny, charki, flegma – co za

To tylko złudzenie, że możemy żyć wyłącznie tu i teraz. Cały koncept polegający na koncentracji naszej uwagi tylko na teraźniejszości wydaje się być nieporozumieniem. Jest on być może korzystny z punktu widzenia specjalistów od marketingu, bo łatwiej nami manipulować, jeśli nie bierzemy pod uwagę konsekwencji

Trudno się dziwić, że spiskowe teorie dziejów rosną jak na drożdżach i są coraz bardziej zadziwiające. W końcu jesteśmy w sytuacji, której jeszcze parę tygodni temu nikt by nie dał wiary, a teraz nie tylko zaczęliśmy wierzyć w rzeczy nie do uwierzenia, ale też doświadczać ich na co dzień, a jak wiadomo,

Nie ma ani dobrej, ani złej literatury bez spisków. Literacko spiskujemy na potęgę. Można śmiało powiedzieć, że literatura świata spiskiem stoi i nieważna jest tu jej narodowość, płeć ani religia. Umberto Eco stworzył niesamowitą wizualizację spiskowej teorii dziejów w swym „Cmentarzu w Pradze”, w którym

Tak przynajmniej wynika ze starego, polskiego, piastowskiego porzekadła, a ponieważ wszystko, co polskie, jest niepodważalnie najlepsze, warto udać się tym tropem w śledzeniu spisków, których mnóstwo wokół nas. Spiskiem bowiem dzieje człowieka stoją, a Polaka w szczególności. Jak napisał Wojciech Orliński