„Wyraźnie wstąpił we mnie duch Demokryta. Dziwnym zbiegiem okoliczności był on tym silniejszy, im mocniej świeciło słońce.” (s. 527)

***

Jak zwykły stolik może zburzyć spokój i wygodną egzystencję porządnej, mieszczańskiej rodziny dobrych i uczciwych chrześcijan? No cóż? Pytanie

Słowa całkowicie zadają gwałt rozumowi, wszystko mącą i przywodzą ludzi do niezliczonych jałowych kontrowersji i wymysłów” (F. Bacon, aforyzm XLIII)

Jakiś zapomniany mebel, zniesiony ze strychu i odnowiony, postawiono na powrót w mieszkaniu. Niby nic nadzwyczajnego. Zupełnie zwykłe

„Ze wszystkich niedorzecznych opinii, jakie jedna część ludzkości posiada na temat drugiej, nic nie pobije krytycyzmów kierowanych pod adresem biednych przez tych, co dobrze jedzą, dobrze mieszkają i mają dobrze napalone w piecach.” (s.206)

Mamy, mniej lub bardziej intensywnie, zakodowane

Niewielkie objętościowo teksty składające się na tom Nowel i opowiadań Hermana Melville’a zadziwiają. Czym? Tym, co niedopowiedziane. Niezwykłość wyobraźni autora i zupełnie niebywałe historie lokujące się gdzieś na pograniczu absurdu, magii i czegoś, co niemożliwe, stawiają czytelnika w cudownie

Zdanie pozornie banalne i oczywiste, wypowiadamy je setki razy w różnych sytuacjach. Jego istotą jest oczywiście warunkowość generowana partykułą –by. Owa warunkowość skupia się w swoistej niepewności, która zakłada przypuszczenie, a to z kolei pociąga za sobą jakieś niezdecydowanie, a nawet wątpliwości w

Czy żyjemy w świecie absurdu, a jeśli tak, to na ile?

Jak definiujemy absurd, albo inaczej – co to jest absurd?

Czy potrafimy rozpoznać, gdzie są granice między tym, co absurdalne i tym, co absurdalne nie jest? A jeśli tak, to

Mit Syzyfa opowiedziany na nowo przez Yana Lianke’ego w ostatnim, szesnastym rozdziale jego Czteroksięgu, pozwala nam zobaczyć tę kultową i powszechnie znaną historię mitologiczną z innej perspektywy. Trzeba pamiętać, że Czteroksiąg to powieść o manipulacji, prowokacji, reedukacji i ideologizacji w kontekście

Jaki jest sens w niekończącym się pchaniu kamienia pod górę? Czy można to jakoś zracjonalizować? Co ta czynność, czy raczej to działanie, ma udowodnić, do czego zmierzać, a nade wszystko, kto lub co za tym stoi?

No właśnie – co to wszystko ma znaczyć? Gdzie kryje się sens wiecznego

Niby znamy mit o Syzyfie lepiej niż wszystkie inne mitologiczne historie, bo któż nie słyszał o „syzyfowych pracach”, nawet jeśli nigdy nie czytał Żeromskiego - ale czy naprawdę? Czy rzeczywiście historia człowieka toczącego pod górę kamień w niekończącej się, absurdalnej powtarzalności jest tak oczywista,

Jeśli dziecko w czasie to tylko utwór zespołu Deep Purple, o czym absolutnie nie chciałem pisać, ale moc skojarzeń jest potężna, zatem przyjrzyjmy się testowi piosenki, zanim zanurzymy się w czasowości powieści Yan Lianke. Najpierw wersja angielska:

Sweet child in time you'll see the

Całe szczęście, że mamy Gombrowicza, bo zawsze można spytać, dlaczego Yan Lianke wielkim pisarzem jest? Cóż to jednak znaczy? A jeśli nawet uznany owego pisarza wielkość, to jak ją mierzyć i dlaczego to w ogóle robić? Jednym słowem, jeśli jest wielki to na ile i dlaczego?

Yan Lianke nie

Yan Lianke nas łudzi. Wciąga w meandry wydarzeń, które są, a jakby ich nie było. Uwodzi nas złudzeniem, że dotykamy rzeczywistości w jej realności, a przecież trudno wyzbyć się wrażenia, że ta rzeczywistość, to tylko pozory realności. W świecie wiejskiej teraźniejszości, głównie skoncentrowanej na

Pytanie fundamentalne dla Yana Lianke, a w istocie nie tyle dla niego, co dla rzeczywistości, w której przyszło my żyć i którą opisuje w swych powieściach. Jaka to rzeczywistość? Z całą pewnością ta, która skrzeczy w swym odwróceniu. Ten termin jest zresztą zasadniczy dla wniknięcia w tajemnicę

Dwa kompletnie odmienne gatunkowo teksty, dwu twórców o niezwykle podobnych zapatrywaniach:

Liao Yiwu to „poeta, prozaik, dziennikarz i muzyk. Debiutował na łamach rządowej prasy, jednak jego wiersze, zwłaszcza poemat napisany po zamieszkach na placu Tiananmen, zostały szybko uznane za

„Na południe, w odległości niecałego kilometra, była niegdyś świątynia Guangong, na której terenie mieściła się szkoła. Ołtarz Guan Yu znajdował się w głównej części, sale lekcyjne zaś w bocznym budynku. Mieszkańcy wioski Ding często przychodzili przed ten ołtarz palić kadzidełka, prosząc o pomoc w sprawach

Jak to się dzieje, a przecież się dzieje, że jedna powieść wciąga nas bardziej niż inna? Co powoduje, a przecież powoduje i co za tym stoi, bo przecież coś stać musi, że endorfiny nam się wydzielają w czytelniczych mózgach i dotykamy zasady nieskrywanej przyjemności przy jednych książkach, a przy innych

„Nic innego nie zbliża nas do wielkości tak, jak te śmierci – te drobne, te fałszywe i te prawdziwe – na które godzimy się w imię miłości. (s.214)

Doznałem chwilowego olśnienia, całkowicie, jak się wkrótce okazało, błędnego i prowadzącego na interpretacyjne manowce. Cóż za rozczarowanie!

Czytając recenzje, można odnieść wrażenie, że robią to fantastycznie. Powieść Delii Owens zachwyca czytelników. Prestiżowy magazyn The New York Times Book Review napisał:

„Owens przedstawia odludne mokradła wybrzeży Karoliny Północnej z perspektywy porzuconego dziecka. Samotna dziewczynka

tam Gdzie raki śpiewają

Czy tytuł na sens, a jeśli tak, to na ile?

***

Ksiądz Benedykt Chmielowski miał rację: jaki jest koń każdy widzi! Nie ma tu miejsca, a przede wszystkim potrzeby, na rozdzielanie włosa na czworo. Bo i po co? Komu i do czego to potrzebne. Jakieś

Nie mamy wpływu na to, co było, co się już wydarzyło, co odeszło w przeszłość, co nie znaczy, że jesteśmy wolni od zaistniałego. Dziwnym zbiegiem naszych połączeń neuronowych, nie jesteśmy w stanie zupełnie wyzwolić się od wspomnień. Nieustannie rozpamiętujemy. Wyraz ten idealnie oddaje stan naszego