Bielik amerykański (bald eagle) - symbol narodowy Stanów Zjednoczonych, doskonale ma się w Illinois, a w styczniu najłatwiej jest wypatrzyć te ptaki.
“Lokalna populacja orła bielika powiększa się. Co roku pojawia się u nas nowe gniazdo” - powiedział biolog, specjalista od dziki gatunków w powiecie Cook, Chris Anchor.
Bieliki amerykańskie mają swoje gniazda na południu powiatu Cook, w Tampier Lake w Palos Township, Bartel Grassland niedaleko Flossmoor, a także w przemysłowej okolicy Lake Calumet. Można je również znaleźć na północy Cook County, w tym na Lagunie Skokie i w lasach Busse Woods.
Jak długo orły będą tam przebywać zależeć będzie od pogody. Anchor powiedział, że bielik amerykański zwraca uwagę na dostęp do otwartej wody. Zwykle przenoszą się na tereny nad rzeką Illinois, gdy jeziora zamarzają. "Podążają za rzekami" - dodał.
Orły zwykle gromadzą się w miejscu, gdzie są skały lub tamy, ponieważ powoduje to turbulencje w wodzie i łatwo im wypatrzeć ryby. "To sprawia, że polowanie jest naprawdę łatwe" - powiedział.
Miłośnicy bielika powinni odwiedzić McKinley Woods w Channahon w powiecie Will, gdzie w ten weekend Forest Preserve of Will County przygotował dla nich specjalny program połączony z obserwacją tych ptaków.
Ale to nie jedyne miejsce w powiecie Will, które odwiedzają orły w tym roku. Były także widziane w Rock Run Rookery w Joliet, Isle a la Cache w Romeoville, Kankakee Sands w Custer Township, Lake Renwick w Plainfield oraz Whalon Lake w Naperville.
“Widziałam je przelatujące nad autostradą I-55 w Shorewood, gdy jechałem. Styczeń i luty to świetne miesiące na obserwację orłów. Mają tendencję do migracji z powrotem na północ w marcu” - powiedziała Erin Ward biolog z Forest Preserve of Will County.
Z badań stanowego departamentu zasobów naturalnych wynika, że w całym stanie Illinois występuje od 30 do 40 gniazdujących par orłów bielików amerykańskich. Liczby te porównuje się do 1985 roku, kiedy istniała tylko jedna para hodowlana. „Nie ujawniamy lokalizacji gniazd, aby ptaki nie zostały spłoszone” - stwierdziła Ward.
Orły można najczęściej można zobaczyć na drzewach wzdłuż rzeki. "Im zimniejszy dzień, tym większe są szanse zobaczenia orłów wzdłuż rzeki Des Plaines” - dodała Ward. "Ponieważ populacja odbija się lokalnie i krajowo, szanse na zobaczenie ptaków wzrastają każdego roku."
Bielik amerykański był niegdyś gatunkiem powszechnym na dużej części kontynentu amerykańskiego, jednak w XX wieku jego populacja została dotknięta przez choroby, które wywołane były przez różnorodne czynniki. Szczególnie groźna przypadłość, skutkująca kruchością skorupek jaj tych ptaków, została przypisana wykorzystywaniu pestycydu DDT. Orły, podobnie jak wiele innych ptaków drapieżnych, były szczególnie dotknięte skutkami DDT. Środki przeciw owadom, rozpylane nad polami, pod wpływem deszczów przesiąkały do ekosystemów wodnych.
Za pośrednictwem łańcucha pokarmowego pestycydy z planktonu i mniejszych ryb dostawały się do organizmu bielika amerykańskiego. Zatrucia chemikaliami spowodowały, że w ciałach tych orłów brakowało wapnia, potrzebnego do wytworzenia grubej skorupy jaj. Cienkie skorupki nie wytrzymywały ciężaru wysiadujących je ptaków, które rozgniatały jaja.
We wczesnych latach XVIII wieku populację bielików amerykańskich szacowano na 300-500 tysięcy osobników, ale w 1950 r. zostało tylko 412 gniazdujących par w 48 stanach.
Gatunek był początkowo chroniony w USA i Kanadzie przez Migratory Bird Treaty Act z 1918 r., ustawę, która zabraniała ścigania, polowania, łapania, trzymania w niewoli, zabijania lub sprzedawania tego gatunku (i około 800 innych).
W 1940 r. w USA weszła w życie ustawa o ochronie bielika amerykańskiego, która chroni przed łapaniem w pułapki, posiadaniem oraz handlem dwa gatunki ptaków – bielika amerykańskiego i orła przedniego.
Bielika amerykańskiego ogłoszono w USA gatunkiem zagrożonym w 1967 r., a między 1962 i 1972 r. wprowadzono dalsze ograniczenia w wykorzystaniu tego ptaka w handlu.
W 1972 r. w Stanach Zjednoczonych zabronione zostało stosowanie DDT. Populacja orła wróciła do normy. Bielik amerykański jest dziś spotykany w znacznej części Stanów Zjednoczonych i w Kanadzie, szczególnie blisko dużych zbiorników wodnych.
Na początku 1980 r. szacowana ogólna liczba osobników wynosiła 100 tys. ptaków, natomiast w 1992 r. od 110 do 115 tysięcy. Stanem z największą stałą populacją jest Alaska, gdzie występuje około 40-50 tys. ptaków.
Bielik amerykański został oficjalnie zdjęty z listy gatunków zagrożonych rządu federalnego 12 lipca 1995 r. przez U.S. Fish and Wildlife Service, gdy gatunek przeklasyfikowano z rangi „endangered” (zagrożony wyginięciem) na „threatened” (narażony na wyginięcie).
6 lipca 1999 r. zapoczątkowana została inicjatywa, by usunąć bielika amerykańskiego z listy gatunków zagrożonych na terenie 48 stanów USA. Ptak został ostatecznie zdjęty z tej listy 28 czerwca 2007 r. Został również zmieniony poziom ryzyka jego wyginięcia w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych – na „gatunek najmniejszej troski”. Bielik jest także chroniony przez „Konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem” (Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora, CITES).
Przeciętna długość życia na wolności wynosi około 20 lat. Najstarsze osobniki przeżywają nawet 37 lat.
Bielik amerykański jest symbolem narodowym Stanów Zjednoczonych. To jeden z najbardziej rozpoznawalnych państwowych symboli. Pojawia się na większości oficjalnych pieczęci, w tym na prezydenta Stanów Zjednoczonych.
Obowiązujący do dzisiaj wzór Great Seal of the United States (Wielkiej Pieczęci Stanów Zjednoczonych) przedstawia bielika amerykańskiego trzymającego w szponach trzynaście strzał i gałązkę oliwną z trzynastoma liśćmi.
Podobno Benjamin Franklin skrytykował wybór bielika amerykańskiego na symbol USA i zasugerował indyka. Bielikowi zarzucał, że jest tchórzliwy, którego łatwo przegonią z dogodnego miejsca znacznie mniejsze ptaki.
Nazwa gatunkowa – Bald Eagle pochodzi od charakterystycznego wyglądu głowy dorosłych osobników. Słowo “bald” pochodzi od średnioangielskiego “balled”, co znaczyło „świecąca biel”, lub „błyszcząca biel”, co z kolei sugeruje, że nazwa gatunku początkowo opisywała białe piórka na głowie, a nie ich brak.
JT
